Talghar | Vishari Varsa

Description

“ती जागी झाली होती. कशाने, तिला माहीत नव्हते.
पण मनाला कोणत्या तरी खोलवरच्या पातळीवर धोक्याचा इशारा मिळाला असला पाहिजे.
कारण तिच्या सर्व चित्तवृत्ती अत्यंत तीक्ष्णतेने आसपासच्या परिस्थितीचा वेध घेत होत्या.

तीच ती चांदण्याने उजळलेली रात्र, तेच ते चंदेरी किरण… पण आता सर्वत्र एक निश्चलता होती-मोठी विलक्षण निश्चलता होती.
वारा अजिबात पडला होता. झाडांचे एक पानही हलत नव्हते, ती सळसळत नव्हती- रातकिड्यांची किरकिर नव्हती-काहीही नव्हते.

विलक्षण शांतता. हालचाल नाही. उघड्या खिडकीकडे पाहता पाहता तिला वाटले, हा खरा देखावा नाहीच, हे एक चित्र आहे-आपण खिडकीजवळ गेलो तर हाताला चित्रच लागेल.
सर्व शरीर गारठून बधिर झाल्यासारखे वाटत होते.

तिने हात उचलला, तो गालावर, कपाळावर, मानेपाशी धरला-पण हात आणि गाल दोन्ही बर्फासारखे गार होते…. जणू उष्णता, ऊब या गोष्टी अस्तित्वातच नव्हत्या…. कधी कधी शरीराला ऊबच मिळाली नव्हती….आणि या गारठविणाऱ्या भीतीतून मनाला तो स्पर्श झाला…. उदासवाणी, घाणेरडी जागा सासूबाईंच्या जाऊबाई म्हणाल्या होत्या…. आणि आता तिच्या आसपास तो तीव्र, तिखट, दुष्टतेचा अर्क एखाद्या धुक्यासारखा पसरला होता…. तिला जाणवले की, खोलीत काहीतरी आले आहे…. काहीतरी दुष्ट, विकृत, पापी, सडके, कुजके, शापित, अस्पW… त्या अतीव दुष्टतेच्या गाभ्यात एक अघोरी चेतना होती. त्या विकृतीच्या गर्भातून एक आवाज पुटपुटत आला… “मी आलो आहे.”

————————————————————————————————————————–

“…पाण्याची फेसाळणारी कड जवळ जवळ येत होती आणि तिला हलताच येत नव्हतं.
पायचं नाही, तर सारं शरीरच कसल्या तरी चिकट द्रावात रुतून बसलं होतं.
तिथून सुटण्यासाठी तिने आटापिटा केल्याची एक स्मृती मनात होती, पण आता अवयवांत त्राणच उरलं नव्हतं.

पाण्याची कड एखाद्या अधाशी जनावरासारखी सारखी पुढे सरकत होती.
लाटेवरचा फेस वासलेल्या जबड्यातल्या दातांसारखा दिसत होता. पाणी तिच्यापर्यंत पोचलं.

शरीराला एक मखमली स्पर्श करून मागे सरलं. हा गोंजारणारा मखमली स्पर्श विषारी होता.
शरीरातलं सर्व बळ एकवटून तिने एक उसळी मारली.

पण व्यर्थ! एखादा इचच ती हलली असेल…पाणी पुन्हा आलं…त्याला घाई नव्हती .. ते आपला वेळ घेत तिला सावकाश मारणार होतं…त्याच्या तावडीतून ती आता सुटत नव्हती…मऊसर, गारेगार, रेशमी हातांनी ते तिला मारणार होतं…त्याचे चमकणारे पदरामागून पदर तिच्यावरून जातील…नाक, तोंड, डोळे, कान सर्वांवाटे ते शरीरात शिरेल…शरीरातला कानाकोपरा त्या फेसाळणाऱ्या पाण्याने भरून जाईल… ती किंचाळली…पण पाण्याच्या गर्जनेत तो क्षीण आवाज केव्हाच विरून गेला…पाणी तिच्या शरीरावरून पुढे गेलं होतं…छातीपर्यंत आलं … गळ्यापर्यत आलं….तोंडापर्यंत आलं.. “नको….नको .. आई!”