Bhukeli Ratra | Kaat

Description

त्यांना स्वत:ला आता स्वत:चं ते दुसरं रुप दिसलं.
गणपतराव विस्फारल्या डोळ्यांनी त्याच्याकडे पाहत होते आणि मग त्यांनी आपल्या थकलेल्या शरीराने उठून बसण्याची एक क्षीण, केविलवाणी धडपड केली.

लाल अंगरख्यातला आकार दात विचकून हसत हसत पुढे सरकत होता, कॉटवर वाकत होता.
गणपतरावांच्या तोंडून एक अर्धवट गुदमरल्यासारख्या आवाज आला आणि त्यांचा चेहरा रमाबाईंकडे वळला.

चेहरा पांढरा पडला होता, डोळे वटारले होते, घसा आवळला होता; काहीतरी बोलण्याची त्यांची निष्फळ धडपड चालली होती.
तो एक क्षण ते दोन्ही चेहरे रमाबाईंकडे पाहत होते.

एक भेदरलेला, पांढराफेक, काहीतरी बोलण्याची धडपड करणारा; दुसरा विचकलेल्या दातांचा, व्क्रर, दुष्ट, मत्सराने भरलेला….आणि मग गणपतराव किंचाळले रमा!…. मी….. मी…. मी….

वळून ते एकदम वेडेवाकडे पडले. तोंड उघडं होतं.
वटारलेले डोळे छतावर खिळले होते.
छातीची हालचाल शेवटी थांबली होती.

आणि मग ते दुसरे गणपतराव कॉटला वळसा घालून सावकाश त्यांच्या दिशेने यायला लागले.
डोळे आता एका सैतानी विजयाच्या धुंदीत पेटून उठले होते.

रमाबाई जागच्या हलल्याही नाहीत. त्यांच्या मनात भीती, आशा या भावनांना जागाच नव्हती.
त्या शेवटच्या काही क्षणांत आता काय होणार आहे याची पुरेपूर कल्पना त्यांना आली होती; पण आता सर्व भावना थिजल्या होत्या.
त्यालाच काय, कशालाच काही महत्त्व नव्हतं.

————————————————————————————————————————–

“रात्री केव्हातरी खूप उशिरा तिला झोप लागली होती.
सकाळी जाग आली तेव्हा डोळे चुरचुरत होते.
जिभेवर एखादी कडवट चव रेंगाळावी तसं काहीतरी वाईट झाल्याची भावना मनात होती.

काल रात्री मनाने खूप निर्धाराचा पवित्रा घेतला होता; पण वाळूतला किल्लाच तो! एका भरतीबरोबर भुईसपाट झाला होता.

मनाला आलेला विफलपणा, पुढच्या आयुष्यातला एकटेपणा हे सगळं तिला सहन होणार होतं का? इतकी वर्षं ती शिणली, कष्टली…
हाती काय काय राहिलं होतं? सागराचं पाणी ओंजळीतून गळून जावं तशी सर्व नाती गळून गेली होती.
शेवटी शेवटी ती एकटी, ती एकटीच राहिली होती.

निष्काम कर्म- उच्चारायला शब्द फार सोपे; पण आचरणात महाकठीण.
वेळेचं चक्र घरंगळत चाललंच होतं.
आयुष्यातून कोणालाच सुटका नव्हती.

मनासारखं होत असलं म्हणजे दिवसांची यादच राहत नाही.
आणि असं काही विपरीत घडलं की, क्षणाक्षणाचा बोजा असह्य होतो.

एकटीचे हात तर अति दुर्बल होतात.
एकेका क्षणाचं हे वजन, मग सेकंदाचे तास, तासांचे दिवस, दिवसांची वर्ष… ती अजस्र रास पाहूनच जीव दडपून जातो.
असं वाटतं या रात्रीखाली शरीर पिंजून जाणार आहे… त्याचा चेंदामेंदा होऊन जाणार आहे.”